Temat: „Maszyna czasu”.
Czas: 40 minut
Liczba osób w grupie: 6
Potrzebne przedmioty: materace, muzyka, arkusze papieru.
Cel: prezentowanie uczuć i emocji za pomocą własnego ciała, koordynacja ruchów, precyzji ruchów, wzmacnianie wybranych mięśni partii ciała,
a także rozwijanie kreatywnego i samodzielnego myślenia.
Rozgrzewka
Grupa siedzi w kole. Nie rozmawiają ze sobą. Uczestnicy budują w myślach maszynę czasu, kapsułę czasu. Nikt nie wie jak ona wygląda ale jednak każdy z nich ma jakieś wyobrażenie o maszynie czasu z książek fantasy. Wiedzą jak wygląda maszyna i jaki jest jej kształt.
Jeden z uczestników wchodzi do środka koła i wyobraża sobie,że jest częścią maszyny, elementem składowym dużej i potężnej maszyny czasu. Rozpoczyna swoim ciałem ruch maszyny. Dowolnym ruchem rytmicznym dynamicznym, który ma być ruchem mechanicznym ciągle się powtarzającym. Do tego ruchu dołącza jakiś dźwięk, który z początku ma być stały. Pozostali się przyglądają. Następnie wstaje druga osoba, która tworzy swoim ciałem kolejny element maszyny czasu wykonując inny ruch i wydając inny dźwięk. Próbuje uzupełnić istniejący element maszyny. Później wstaje trzecia osoba i wykonuje kolejne ruchy i tworzy kolejną część maszyny. I tak zabawa toczy się dalej a wszyscy uczestnicy stają się elementami składowymi maszyny czasu wyobrażając sobie,że są maszyna i przenoszą się w czasie. Kiedy maszyna jest już kompletna to prowadzący prosi by pierwszy uczestnik zwiększył swoje tempo a to oznacza, że pozostali uczestnicy (części maszyny) muszą przyspieszyć swoje ruchy bo są składowymi elementami maszyny. W tym momencie maszyna stanowi całość. I wszyscy uczestnicy wydają wyższe dźwięki jakby maszyna pędziła. Pobudzają swoją wyobraźnie, wczuwając się w rolę elementu składowego całej maszyny. Przenoszą się w czasie. Widzą przeszłość swoich przodków. Mimiką twarzy ciągle biegnąc wykazują zaskoczenie czy zadziwienie „spotykając” swego dziadka jako dziecko bawiące się małym samochodzikiem, czy babcię, czy wujka. W miarę upływającego czasu przenoszą się dalej i widzą dinozaura Rexa czy diplodoka. Widać na ich twarzach strach i obawy. Nadal czas płynie a uczestnicy się przenoszą do momentu powstania ziemi, widzą narodziny komórek i wszechświata. Tu uczestnicy ukazują zadziwienie i zachwyt nad stworzeniem świata. Kiedy maszyna osiągnie swoją największą prędkość, wtedy prowadzący prosi pierwszego uczestnika by stopniowo zwalniał swoje tempo aż ruchy maszyny ustaną. W momencie zwalniania tempa uczestnicy zmieniają mimikę twarzy, zaczynają „wracać” do przyszłości, widzą „migający im przed oczami film zdarzeń, wracają do ery dinozaurów i „widzą” latające pterodaktyle, uchylają głowy by się z nim nie zderzyć, potem swych członków rodziny i w końcu siebie. Na ich twarzach malują się różne emocje. Maszyna zaczyna spowalniać swoje tempo, uczestnicy mają wolniejsze ruchy, zaczynają się uspokajać i na ich twarzach maluje się spokój. Maszyna całkowicie zwalnia swoje trybiki, elementy składowe. Uczestnicy zatrzymują się równocześnie z pierwszym uczestnikiem. Uczestnicy nie wykonują już żadnych ruchów.
Rozgrzewka całego ciała.
Uczestnicy wykonują ćwiczenia rozgrzewające swoje mięśnie, podczas rytmicznej muzyce spontanicznie tańczą.
Przygotowanie materiałów do mimodramy.
Uczestnicy zajęć rozkładają materace jako teren zieleni, robią ognisko z kartek papieru.
Grupa jest podzielona na pary:
(wyrażanie ekspresji twórczej,wyobrażenia siebie)
„Jaskiniowcy”
I para: Myśliwy i żona myśliwego,
II para: dzieci,
III para: wódz i szaman.
Wspomaganie grupy podczas zajęć. Należy podchodzić do grupy i pomagać w wykonywaniu zadań.
Uczestnicy biorą udział w zabawie poprzez mimodramę.
Historia opowiadana przez wszystkich uczestników, w grupie. Chodzi o to by została opowiedziana historia bez słowa. Rozpoczyna pierwsza osoba, która opowiada swą opowieść jak wglądał pierwszy „skok w czasie” za pomocą kapsuły, „maszyny czasu”. Pokazuje swoje emocje i odczucia. Przenosi się do czasów jaskiniowców ma brudną i potarganą skórę z wilka na sobie, umorusane ręce i patroszy upolowane zwierzą lisa.
Pokazuje całkowite skupienie i spokój na swej twarzy. Wykonuje pracę w skupieniu i z namaszczeniem. Robi to wszystko przy świetle księżyca.
Po czym modli się i składa podziękowania upolowanemu zwierzęciu, dzięki któremu nakarmi swą rodzinę. Oddaje szacunek naturze, z którą żyje w zgodzie. Po ukończonej pracy pakuje mięso w zawiniątko do skóry i wraca do obozu. Tam wita go grupa społeczna wraz z jego rodziną: żoną
i dziećmi. I tu wstaje kolejna osoba, która jest jego żoną i przytula go na powitanie z radością, z powrotu do domu oraz upolowanej zdobyczy. Podchodzą razem do ogniska. Pierwszy uczestnik kładzie zwierzę przy ogniu. Żona wyraża swój zachwyt i zaczyna opiekać mięso. Dołączają kolejni uczestnicy. Dzieci bohaterów historii: dziewczynka i chłopczyk. Podbiegają do rodziców, widać na ich twarzach radość i szybkość zwinnych dziecięcych ruchów. Biegają dookoła rodziców i bawią się w berka. Podchodzi dwóch kolejnych uczestników wódz i szaman. Witają się z myśliwym grupy a wódz stanowczy i spokojny dziękuję za upolowane zwierzę, klepie myśliwego po ramieniu, wyraża pomrukiem zadowolenie oraz podziw. Sadza myśliwego obok ogniska. Szaman podchodzi do martwego zwierza „odczynia” czary i modli się do księżyca, unosi ręce wysoko do nieba, nuci pod nosem szamańską melodię. Wszyscy uczestnicy biorą udział w mimodramie. Pokazują swoje emocje i uczucia, odgrywają swe role bez słowa. Nagle wracają do przyszłości i „maszyna czasu” przenosi ich do współczesnych czasów. Uczestnicy przestają grać role.
Zatrzymują się.
Następuje cisza.
Zakończenie i podsumowanie.
Zabawa uspokajająca. Wyimaginowane przedmioty.
Uczestnicy stoją w kółku i prowadzący rozpoczyna zabawę poprzez podniesienie ręki oraz pokazania w niej jabłka. Musi wytłumaczyć co trzyma
w ręce. Następnie rzuca wyimaginowane jabłko do wybranego uczestnika po uprzednim wskazaniu tej osoby. Każdy kolejny, który rzuca jabłko musi zwrócić się do tej osoby co rzuca i przekazać coś na temat tego jabłka. Kiedy jabłko jest rzucane od jednego do drugiego prowadzący może dołączy do gry kolejny przedmiot np.: papierową kulkę i przekazywać ją dalej na takiej samej zasadzie jak jabłko.
Mogą być dołączane kolejne przedmioty. Zadanie jest przerywane gdy nabierze pożądaną intensywność.
Omówienie z uczestnikami zajęć, najciekawszych elementów i omówienie problemów, które się pojawiły podczas wykonywania ćwiczeń,
co stwarzało im trudności.
Autor Beata Śliwka
(obraz interenet-Przemijanie przyszłości-Edward Chrząszcz)